Kort verhaal: Kaas is Grijs…

en bepaald geen allemansvriend. Behalve wanneer je vis eet, dan weet hij je te vinden. Hij woont op stand, maar beseft dat niet. Als je onverwacht te dicht in zijn buurt komt loopt hij schichtig weg. Maar op andere momenten zoekt hij juist contact en is hij heel benaderbaar. De eethoek, met de houten eetkamertafel en de kleurige met ribstof beklede stoelen, is favoriet. Hij dommelt wat in de rode leren relaxfauteuil of zit voor het raam. Aan zijn lijf kun je zien of er iets of iemand voorbijloopt. Als je thuiskomt kijkt hij je aan, alsof hij je vragen wil ‘waar was je nou?’ Wie het eten regelt maakt hem niks uit. Zo lang het maar met regelmaat gebeurt en een tussendoortje slaat hij ook niet af. Een kat uit de boomkijker is het, Kaas, de grachtengordelkat.

En dat doet hij al zijn hele leven. Jeanne, de vrouw des huizes, haalde hem jaren geleden van de kaasboerderij in Noord-Holland. Jan of Kaas, het werd Kaas. ‘Is het een Britse Korthaar?’ vraagt de zoveelste vriendin. ‘Nee hoor, gewoon een boerderijkat’, is steevast Jeannes antwoord. 

‘Geen Brits Korthaar, geen raskat, geen papieren. Wat een onzin’, bromt Kaas. ‘Wat moet je nou met zo’n etiket?’ Ondertussen gluurt hij vanaf de stoel naar de vriendin van Jeanne op de bruinleren bank. Zodra Jeanne thee zet, springt Kaas van de eetkamerstoel en loopt in de richting van de vriendin. ‘Zo schattig, hij lijkt toch echt op een Brits Korthaar hoor!’, zegt ze terwijl ze vooroverbuigt en haar hand uitstrekt. Hij kijkt haar aan en trekt tegelijkertijd zijn rechter lip omhoog; zijn witte hoektand glanst. Dan schiet zijn rechterpoot razendsnel naar voren, zijn nagels in haar hand. Vervolgens rent hij door naar het groen geschilderde houten bureautje voor het raam. ‘Nou ja!,’ roept de vriendin. ‘Ja, het is een rare hoor’, lacht Jeanne.

‘Hoezo een rare? Omdat ik geen raskat ben zeker! Ze is zelf een rare.’ ‘Hij doet ook heel naar tegen Malia, onze schoonmaakster’, zegt Jeanne terwijl ze de thee in twee porseleinen kopjes schenkt. ‘Omdat we op vakantie gaan komt Klaasje en die past op Kaas. Ik weet niet of dat goed gaat, maar anders kunnen de buren hem eten geven.’ 

‘Op vakantie? Normaalgesproken ga ik mee naar het buitenhuis in Drenthe, lekker aan een touwtje in het gras. Ik hoor de vogels al kwetteren, vooral de laatste die ik ving en als cadeau naar Jeanne heb gebracht. Drenthe herinnert mij aan waar ik geboren ben.’ Kaas droomt weg terwijl hij naar buiten staart, zonder echt iets te zien. Tot de meerkoet langs vliegt met een stuk karton in zijn snavel. Moeder meerkoet broedt op een ei, op de rand van een oud groen bootje dat aan de kademuur bevestigd is. ‘Waarom zoeken ze geen andere plek om te broeden. Ordinaire beesten!’ 

Nog nooit eerder bleef er iemand slapen zonder dat zijn huisgenoten aanwezig waren. ‘Dat betekent dus dat ik de ‘heer des huizes’ ben,’ denkt Kaas. Hij springt van het tafeltje en rolt op zijn rug over de houten vloer. ’s Middags is het al zo ver. Klaasje komt met een berg tassen en gaat er na wat korte instructies op de fiets van Jeanne vandoor. Niet veel later vertrekt ook Jeanne. Kaas is alleen, zit weer voor het raam en kijkt naar buiten. De plek in het rek waar normaal Jeannes fiets staat, is leeg. Hij besluit nog wat te rusten en nestelt zich in de rode leren relaxfauteuil. Maar dan schrikt hij op door de sleutel in de deur. Hij springt van de stoel en rolt over de vloer terwijl hij nieuwsgierig naar Klaasje kijkt. ‘Hé Kaas.’ Ze knielt en aait hem over zijn bolle buik. Hij knort. Dan komt hij overeind, zijn lange staart in de lucht en loopt voor haar uit naar de keuken, alsof hij haar wegwijs maakt. 

Lachend volgt ze hem en legt haar tas op tafel. Ondertussen duwt hij zijn kop tegen haar kuiten en draait rondjes om haar benen. ‘Malle poes’, fluistert ze en aait hem nog eens over zijn rug. Kaas springt op de stoel en wacht tot Klaasje zit. Zijn ogen kijken ondeugend, net iets boven het houten tafelblad uit. Als een echte tafelheer zit hij tegenover haar. Vis! Ongemerkt gaat Kaas op de stoel naast haar zitten, zijn poot tikt tegen haar onderarm. Ze lacht en beloont hem met een sardientje. Kaas is als door bliksem getroffen, rent als een dolle door de woonkamer, het trapje naar de vide op en weer terug. En dat wel een paar minuten. Ondertussen verliest hij haar geen seconde uit het oog. Ze is lief, hij wil alleen maar bij haar zijn. Het verwart hem. Of toch niet, ze is tenslotte zijn gast. 

‘Het is echt een enige kat, nee…., helemaal niet zoals Jeanne zei. Hij is zó…. eeeeh, BIJZONDER!’, zegt Klaasje aan de telefoon. Kaas ligt in de leren stoel en doet alsof hij slaapt, maar dat kan hij helemaal niet. De onrust giert door zijn lijf. Bij het woord ‘bijzonder’ maakt zijn hart een sprong en gaat als een razende tekeer. Zijn jeugd flitst als een film voorbij, zijn moeder vond hem bijzonder, jarenlang dacht hij dat zij de enige was. Iedereen was dol op hem, hij was dol op iedereen, tot die ene dag.

‘Ik wil bij haar blijven!’ Van de zenuwen springt hij wat onhandig vanuit de rode fauteuil op de bank. Een kras in het leer, maar dat kan hem niks schelen. Het gesprek valt even stil, hij duwt zijn lijf tegen haar bovenbenen aan. ‘Dit is een heerlijk leven. Ik ben BIJZONDER! Kaas denkt aan Malia en Jeannes vriendinnen, aan de mus die hij doodbeet, de meerkoet die hij belachelijk maakte. ‘Maar het is nog niet te laat om het roer om te gooien. Ik ben nog jong en ik ben BIJZONDER! Ik ben geen Brits Korthaar, ik heb geen papieren, maar ik ben grijs, ik ben Kaas, de allerbijzonderste grachtengordelkat.’