Fryslân boppe

De wind is gaan liggen. Nog een paar weken tot het einde van de meteorologische lente, al voelt het als herfst. Ik kijk naar de traag wuivende rietkragen, lange stengels met boven in een klein, pluizig pluimpje. Achter het riet beginnen de eindeloos lange groene weiden. In de verte draait een watermolen met stalen wieken, als een vogelverschrikker op het land. Heel in de verte de donkere contouren van een boerderij. In geen velden of wegen een dorp of stad te bekennen. Zag Nederland er vroeger zo uit? De wind ruist altijd iets, overdag de kwetterende vogels, afgewisseld door een gakkende gans of een kwakende eend en ‘s nachts de oorverdovende stilte. Dan klinkt ineens de dieselmotor die langzaam op gang komt. Een lage, zware, brommende toon. De boot komt van zijn plek en duwt het water met kleine golfjes voor zich uit. Weg alle rust.