Bevrijdingsfestival

De zon schijnt, de bomen langs de weg hebben prachtige, felgroene bladeren. Onderweg rijd ik over de Ginkelse hei richting Ede. Ik denk aan alle mensen die mij voorgingen. Wat dachten zij, gespannen, optimistisch of vrolijk? Het is voor mij een uitgelezen moment om terug te blikken op de periode die achter ons ligt. Ik denk aan mijn moeder. ‘Ik heb het gered’, zeg ik in gedachten tegen haar. Een gevoel van opluchting. Op naar het bevrijdingsfestival. Het zalencentrum lag er maanden verlaten bij. Nu is het er druk, parkeerhulpen, bewegwijzering, pijlen naar de parkeerplaats. Dranghekken om de bezoekers in goede banen en in één richting naar de ingang te leiden. Eenmaal binnen is het niet veel anders. Van loket naar loket, nergens hoef je lang te wachten en de mensen die je toegangsbewijzen en gegevens controleren zijn uiterst vriendelijk. Ik heb voor het gemak een shirt met korte mouwen onder mijn jasje gedaan. Links of rechts, vraagt de dame in een witte verpleegstersoutfit. Voor ik het weet is het gebeurd. ‘Gaat u daar maar even zitten, wij prikken gestaag door!